AFSCHEID EVA BOLLEN

Vrijdag 28 februari 2025 was het zover: Eva Bollen nam afscheid van onze beweging. Het was een mooi afscheid, met een lach en een traan. De ruimte was gevuld met een divers gezelschap: bewoners, medestrijders, vrienden, bestuurders, de burgemeester en de wethouder waren allemaal aanwezig om dit moment samen te beleven. Eva heeft vanuit het dagelijks stadsdeelbestuur de Knoop van Volten uitgereikt gekregen.

Bedankt voor alles wat je hebt gedaan, Eva!

Uiteraard had Eva een mooie afscheidsspeech voorbereid, en dit keer hoefde die gelukkig niet in drie minuten te worden afgeraffeld. Hieronder vind je haar speech.

Eva Bollen's afscheidsspeech:

In 2017 begon ik mijn strijd tegen de toenemende tweedeling in Amsterdam Noord. En wat mij opviel is dat een merendeel van de gemeenteraad weinig in aanraking komt met de grote groep lagere inkomens, praktisch geschoolden, uitkeringsgerechtigden en arbeidsongeschikten. Het is hun wereld niet. Want als dat echt zo was zouden ze ander beleid maken. Nu zie ik beleid dat niet aansluit bij de behoeften en noden van minstens de helft van de bewoners van de stad. Wat leidend zou moeten zijn is het netto resultaat voor de bewoners.

Na eindeloos inspreken in de gemeenteraad, wil ik niet meer, voor de zoveelste keer de zgn. schrik of verontwaardiging van raadsleden horen als ik vertel dat bewoners in een huis vol schimmel moeten wonen, worden geïntimideerd door corpo's, mensen hun broodnodige thuiszorg of hulp van het buurtteam niet krijgen en andere zaken. Ik.wil niet meer in de maling worden genomen. Want de raad kent die problemen allang, of zou het op z'n minst moeten weten. Hoogopgeleid en warm, zij zitten wel goed daar.

Dit college dat zichzelf knetterlinks noemt, staat ernaar te kijken als de mooie arbeiderspaleizen aan de hoogste bieder verkocht worden. De volgende sociale woning zoekende moet het doen met een kippenhok van 30 3m, gebouwd door een o zo trotse woningbouwcorporatie. Waarom mag iemand met een laag inkomen niet meer in een huisje met een tuintje wonen?

En er is iets aan de hand met dat bouwen, bouwen, bouwen. De woningnood is door rijksbeleid nu zeer ernstig, maar vergeet niet dat woningnood ook bij Amsterdam hoort. Er willen nou eenmaal altijd 2x zo veel mensen wonen dan er in passen. Ook ik heb in 1988 een woning moeten kraken, omdat er niks anders was. Het toelaten van zoveel expats die huur- en koopprijzen overbieden en de prijzen dus opdrijven is een keuze. Net zoals de verkoop van sociale huurwoningen door corporaties. Dat is geen natuurwet maar een keuze. Het eisen van huurverhoging in woningen die niet deugen is een keuze, geen wet!

En als ik dan in de toekomstvisie de tekst lees "door de migratie hebben we een woningnood" vind ik dat echt ongelooflijk.

Daarnaast gaat het niet alleen om een dak boven je hoofd, maar ook over de kwaliteit van leven. Wij spreken hier bij RAN mensen in tranen die dan eindelijk een nieuwbouw huis hebben, maar met zoveel gebreken dat ze wanhopig zijn. Of die er ongelukkig zijn door een totaal gebrek aan groen en sociale cohesie.

Als je duizenden bomen kapt voor een wijk, en vervolgens op fb post dat je wel ergens 5 sprietjes hebt geplant ben je niet goed snik volgens mij. Groen gladgestreken links hoor ik van buurtgenoten.

Dit geldt ook voor het verdwijnen van die rauwe randjes, die een stad een stad maken. Noem het een broedplaats, en je weet wat de toekomst van dit gebied zal worden.

Noord gaat steeds meer op Hoofddorp lijken, en geloof me, daar wil je écht niet dood gevonden worden!

Veel Noorderlingen zijn in de rouw.

Rijksbeleid of niet, jullie kunnen andere keuzes maken. Amsterdam heeft een reputatie als "republiek" in het Koninkrijk. Laat het zien. Dat betekent ook dat je ambitie en partijprogramma's ondergeschikter moet maken, zodat je tenminste wel aan de zorgplicht voor de Amsterdammers kunt voldoen, iets waar jullie nota bene een eed voor afleggen. Thuiszorg, buurtteam, vuilnis, openbaar vervoer. In plaats daarvan zien we de tweedeling alleen maar toenemen.

Ik zie ambtenaren die het graag anders willen, maar ook zij lopen tegen gesloten deuren aan.

Ik heb ervaring in 40 jaar ziek zijn, arm zijn en slechte woningen. Ik heb ervaring in de vernedering en minachting. Ik moet alles verantwoorden, iedere cent. Als ik probeerde een paar uurtjes te werken werd dat financieel meteen afgestraft, ik hield minder dan het minimum over en belandde bijna in de schuldhulpverlening.

Ik sta hier nog ondanks de overheid, en niet dankzij.

Dus mensen kom uit jullie bubbel, het probleem zit echt bij jullie, niet bij ons. Het enorme wantrouwen naar de gemeente krijg je alleen weg door óns het vertrouwen te geven. Maar dan moet je wel bereid zijn iets van je macht te delen.

Participeer met je bewoners, ipv andersom. Als je dat namelijk wel zou doen, is er geen haar op je hoofd die zou toestaan dat de bomen voor Mentris nu toch gekapt zijn. Voor een stom idioot bruggetje. Vlakbij een andere brug.

Het grote vacuüm tussen de leef- en systeemwereld wil maar niet verdwijnen. Toon lef, durf het risico te nemen, spring erin! Dan ben je pas echt een solidaire, linkse coalitie!

Nu even wat anders: Red Amsterdam Noord!

Het was een avontuur voor mij!

Jullie zullen het misschien niet geloven maar er is ooit een tijd geweest dat ik m'n mond hield...

Pas in 2017 knapte er iets. Ik had er zo genoeg van. Het was de start van het zwartboek over de woningen in de Punt.

De rest is geschiedenis.

Ik wil mijn bijzondere dank uitspreken naar Maarten de Boer, die ik in het Vliegenbos leerde kennen. En die mij met zijn kennis en ervaring door het ondoordringbare woud van de Stopera leidde. Hij stond mede aan de wieg van Red Amsterdam Noord. Zonder hem was het niet gelukt dit allemaal op te zetten. Dank lieve Maarten!

Geloof me, het was allemaal nieuw voor me, en ik wist niet dat ik dit kon!

Maar nu vind ik mezelf zo langzamerhand een repeteerwekker worden en dat voelt niet goed.

Een andere vorm is nodig en vooral meer rust; ik ben lang over mijn grenzen gegaan om dit allemaal te bereiken.

Bovendien ben ik iemand die dagelijks leeft in de situaties waar ik tegen strijd: ik ben afhankelijk van de woningbouw, thuiszorg, gemeentebelastingen, en ik heb weinig geld.

Dat maakt het zwaar.

Maar ik heb er ook van genoten; ik heb zoveel interessante mensen ontmoet, gesprekken gevoerd, vriendschappen gesloten en verbondenheid gevoeld. En veel geleerd ook.

Dank jullie wel allemaal en vooral dank lieve, lieve RAN'ers. Ik had het voor geen goud willen missen.

Tot slot wil ik burgemeester en wethouders, en de gemeenteraad iets aanbieden. Het is een soort samenvatting van alles wat ik eerder genoemd heb. En ik zou zeggen: lees het boek van Chris Keulemans Gastvrijheid met de woorden "Wees welkom".

Dank jullie wel.

Hieronder het cadeau wat Eva ingelijst heeft aangeboden aan de Burgemeester en de Wethouder.